دور باش ... اما نزديك... من از نزديك بودن هاي دور مي ترسم

هر روز تکراریست... صبح هم ماجرای ساده ایست، گنجشک ها بیخودی شلوغش می کنند...

چه تنگنای سختی است! یک انسان یا باید بماند یا برود. و این هر دو اکنون برایم از معنی تهی شده است. و دریغ که راه سومی هم نیست!

اگر میتوانستم همه دیروز ها را به هم وصله پینه میکردم .. همان دیروز هایی که مطمئن بودم از بودنت

دستهايم را تا ابرها بالا برده اي و ابرها را تا چشمهايم پايين عشق را در كجاي دلم ..... پنهان كرده اي كه : هيچ دستي به آن نميرسد

قصه عشقت را ... به بیگانگان نگو !!! چرا که این کلاغهای غریب بر کلاه حصیری مترسک نیز آشیانه می سازند ...

میخواهم مدتی بخوابم! نمی دانم چند روز؟ شاید روزی بیدار شوم و دنیا به شکل دیگری باشد و قلب آدم ها... اگر زحمتی نیست مراقب آرزوهایی که فوت کرده اند و همسفر بادها شده اند باشید! وحواستان به دلتنگی های اسکله باشد! اینجا هیچ دستی عاشق نیست من دل به نوازش مهربان موج های دریا بسته ام لطفا تا اطلاع ثانوی بیدارم نکنید!

تو کجایی سهراب؟ آب را گل کردند چشم ها را بستند ، و چه با دل کردند وای سهراب کجایی آخر؟زخم ها بر دل عاشق کردند ، خون به چشمان شقایق کردند ......تو کجایی سهراب؟ که همین نزدیکی،عشق را دار زدند ، همه جا سایه ی دیوار زدند...تو کجایی سهراب؟

یک عمر در انتظاری تا بیابی آن را که درکت کند و تو را همان گونه که هستی بپذیرد. و عاقبت در می یابی که او از همان آغاز خودت بوده ای. این روزها که از همه سایه ها و آدمهای رنگی دلم به درد آمده تنها به پنجره ای که عطر آرامش تو را می پراکند چشم دوخته ام

حرفهای دلم انگار برایت تکراری شده که به آنها گوش نمی سپاری زین پس قصه غصه تنهاییم را تنها به گوش آدم برفی خواهم خواند تا با آمدن بهار آب شود...