بازهم منم و یک برگه سفید و یه جعبه مداد رنگی و مدادی در دستم که نوک آن از خون بدنم روح میگیرد و تمام رقص هایش بر برگه رقص گریه چشمانم است.

گاه یک سنجاقک به تو دل می بنند و تو هر روز سحر می نشینی لب حوض ، تا بیاید از راه ، از خم پیچک نیلوفرها ، روی موهای سرت بنشیند ، یا که از قطره ی آب کف دستت بخورد ، گاه یک سنجاقک همه ی معنی یک زندگی است .

در عمق آرزوي من است که در وجودت خانه اي داشته باشم ، حتي به مساحت يک ياد . . .

تو را دوست خواهم داشت ، آن چنان که خود را حتی اگر... تمام عشاق را دیوانه بخوانی و عشق را قصه ای بی انجام ... من تو را دوست خواهم داشت بیشتر از آن چه ؛ خود را !!!

گاهی چه اصرار بیهوده ایست ، اثبات دوست داشتنمان چرا که دوست ترمان دارند وقتی دوستشان نداریم . . .

چیزی شبیه به “معجزه” است. وقتی هر شب به خیر می گذرد بی آنکه کسی به تو بگوید “شب به خیر”

یه پیچ رو هر چقدر سفت کنی ، موقع باز کردن ، همونقدر باید زور بزنی ..حالا هی منو بپیچون .. به موقش برات دارم

امپراطوري مشرق زمين خواهم شد عصر پنجشنبه اي كه بر مزارت سيگارروشن مي كنم

داور قلبم نه سوت دارد نه کارت قرمزراحت باشتا دلت میخواهد خطا کن . .

بشر، بر صفحه‌ی شطرنج ابدیت، چون پیاده‌ای در دست خدا و شیطان است. گوته